Beloofde anekdotes van Karine Heesakkers
De Jageling
We schrijven rond december, en er wordt op de snoek gevist (meer binnen dan buiten). Ze bijten niet te fel en de stokken met de jageling er nog aan wordt uitgehaald en tegen een boom gezet want er moet verder gekaart worden. De tijd wordt uit het oog verloren en de honger begint bij sommigen toe te slaan. Livien zit al een poos tegen zijn vrouw te zagen dat hij naar huis wilt omdat hij honger heeft. Maar ja, mee ’n man minder kunt ge niet verder kaarten. (Spelbreker) Roger gaat buiten plassen en zijn ogen vallen op den jageling. Hij haalt die van de ketting, komt ermee binnen en gooit die op tafel terwijl hij zegt ”Heb je honger awel eet deze op“. Zonder aarzelen pakt Livien het visje sopt hem in zijn glaasje whisky en speelt hem binnen. Na een poos wordt Livien nogal wit en moet buiten een luchtje scheppen. Ons pa gaat hem achterna en ziet hem voorover tegen een boom geleund staan. Hij ziet onze pa en zegt “Henri dat visje op zich dat was niets, maar die beulingen vent…”. Die komt terug bulderend van t lachen waardoor hij het de eerste 5 minuten niet aan ons uitgelegd krijgt. t Vrouwke natuurlijk bezorgd naar buiten en met ’t ventje naar huis.
De wei
Een kudde jonge stieren worden op de wei gestoken. Frits (den Duits) komt vissen. Zich van geen kwaad bewust gaat hij de wei op, om hem aan de overkant op de steiger te plaatseren. Hij is nog niet halverwege en ’n nieuwsgierige stier komt op hem afgelopen. Zot is hij er niet van en hij begint te lopen, waarmee hij de aandacht van de volledige kudde trekt : deze komen ook polshoogte nemen. Hij ontdoet zich van visbak en stokken en klimt de eerste tronk in waarin hij blijft wachten tot er iemand uit het braksen komt. Maar in ’t braksken was de gebeurtenis de aanleiding tot grote hilariteit en stonden ze binnen te breken van t lachen. Zo doende stuurden ze ons ma, de brave ziel, naar buiten. Frits ziet haar en roept in zijn gebrekkig Nederlands, tante Malét esse doar nog (Tante Mariëtte is hij daar nog)? Ons ma vraagt wie Frits ? awel DIE KOE !! Ja die staat daar nog zegt ze en gaat terug naar binnen. Zo hebben ze hem daar zeker een dik half uur laten zitten vooraleer er iemand met een stok de weide is opgegaan om ze weg te jagen .
De grote steiger was voor Frits geen optie meer dat jaar.
Visvrouwen
Dat de vrouwen in die tijd hun vrouwtje stonden is duidelijk. Ons ma wilde dat opvolging verzekerd was en liet de kleindochter al vlug kennis maken met de visstok.
Windmolen
Ons vader had op een gegeven moment daar ook een windmolen gebouwd – ter voorziening van electriek. Volledig in t hout, de wieken en al. Dat marcheerde, maar helaas voor niet lang. Op ’n avond in t begin van de herfst. Het braksken zat goed vol en er werd naarstig “gekaart” toen we opeens in de pikkedonker zaten en opgeschrikt werden door een oorverdovend en angstaanjagend lawaai wat niemand kon thuisbrengen. ’n aanval op t braksen ?? terroristen, daar hadden ze toen nog niet van gehoord anders was dit mogelijks ook een denkpiste geweest…
Enfin er werd besloten : vrouwen blijven binnen en barricadeerden de deur zodra de mannen gewapend met zaklampen en een paar stokken de deur uitgingen. Wij bleven binnen als vastgenageld zitten – bijna niet durven ademen want buiten bleef het nu verschrikkelijk stil. Behalve nu en dan een lichtflits van een zaklamp verbleven we in onwetendheid. Na een poos werd ontdekt dat de windmolen weg was en nergens te vinden ? Gestolen ?? Hoe zijn ze daarmee weg geraakt ? geen auto’s gehoord. Miraculeus en suspense… Iedereen naar huis. Pas ’s anderendaags ‘smorgens, toen het licht was, is den molen op den dijk terug gevonden. Ons pa had de wieken niet allemaal uit hetzelfde hout gemaakt, want dat was afbraakhout. Hierdoor was hij uit cadans geraakt en letterlijk weggevlogen, den dijk op. Vanaf dan werden de batterijen terug opgeladen.
Vrienden voor het leven
Toen de gezondheid het stilaan bij sommige begon te laten afweten en er niet meer naar “de kerke” werd gereden, zijn de mannen en vrouwen toch vrienden gebleven tot den dood hun scheidde. En dat is het schoonste verhaal dat het putje van Versele voor mij ooit heeft geschreven .
